گلایه

دنبال غریبه ای میگردم تا مشکلم رو باهاش عنوان کنم، به اشنایان نمیگم، احتمالن ترس از رسوا شدن.

ساده لوحانه فکر میکنم غریبه ای ک پیدا کردم مثل اشنایان ادمی مناسب و عمیق هست، بعد از ردو بدل شدن چند جمله و صحبت در مورد موضوع متوجه اشتباهم میشم.

نقطه ی امن چقدر میتونه درست باشه؟ این عبارت رو برای توجیه روراست نبودن هامون بوجود نیاوردیم؟

در این سن حس میکنم شعور لازم برای پیشبرد زندگیم رو ندارم و سوال اینجاست که تجربه های سال های گذشته پس چرا بکارم نمیاد

چالشی ک باهاش روبرو هستم منحصر به من نیست و عدم توانایی برای حلش در مقابل حل شدنش توسط دیگران بدجوری توی ذوقم میزنه